بی اختیاری ادرار

بسم الله الرحمن الرحیم

فهرست

بررسی اجمالی

علائم

علل

تشخیص بی اختیاری ادراری

درمان غیر جراحی

جراحی و روشها

محصولات بی اختیاری ادراری

10 روش برای جلوگیری از نشت

برای دانلود فرمت pdf تصویری در لینک زیر کلیک کنید

https://www.drjadid.com/wp-content/uploads/2021/03/بی-اختیاری-ادرار.pdf

بی اختیاری ادرار عبارت است از خروج ادرار ناخواسته. این یک مشکل رایج است که گمان می رود میلیون ها نفر را تحت تأثیر قرار دهد.

بی اختیاری ادرار انواع مختلفی دارد ، از جمله:

بی اختیاری استرسی – وقتی ادرار در زمان هایی که مثانه شما تحت فشار است نشت می کند. به عنوان مثال ، هنگامی که سرفه می کنید یا می خندید

بی اختیاری فوری یا اضطراری – هنگامی که احساس ناگهانی ، اشتیاق شدید به تخلیه ادرار یا اندکی بعد از آن دارید ، ادرار نشت می کند

بی اختیاری سرریز (احتباس مزمن ادرار) – هنگامی که قادر به تخلیه کامل مثانه خود نیستید ، که باعث نشت مکرر می شود

بی اختیاری کامل – هنگامی که مثانه شما به هیچ وجه نمی تواند ادرار ذخیره کند ، که باعث می شود مدام ادرار کنید یا مکرراً نشت کنید

همچنین ممکن است مخلوطی از استرس و فشار بی اختیاری ادرار وجود داشته باشد.

درباره علائم بی اختیاری ادرار بیشتر بدانید.

چه موقع باید به دنبال مشاوره پزشکی باشید

در صورت داشتن هر نوع بی اختیاری ادرار به پزشک مراجعه کنید. بی اختیاری ادرار یک مشکل شایع است و شما نباید از گفتگو با آنها در مورد علائم خود خجالت بکشید.

این همچنین می تواند اولین گام در جهت یافتن راهی برای مدیریت موثر مشکل باشد.

بی اختیاری ادرار معمولاً پس از مشاوره با پزشک  قابل تشخیص است ، وی در مورد علائم شما سوال می کند و بسته به واژن یا آلت تناسلی مرد ممکن است معاینه لگن یا مقعد را انجام دهد.

پزشک  همچنین ممکن است به شما پیشنهاد کند که دفترچه یادداشت خود را بردارید و در آن یادداشت کنید که چه مقدار مایعات می نوشید و چند بار مجبور به دفع ادرار هستید.

در مورد تشخیص بی اختیاری ادرار اطلاعات کسب کنید.

دلایل بی اختیاری ادرار

بی اختیاری استرس معمولاً نتیجه ضعیف شدن یا آسیب دیدن ماهیچه هایی است که برای جلوگیری از ادرار استفاده می شود ، مانند عضلات کف لگن و اسفنکتر مجرای ادرار.

بی اختیاری فوری یا اضطراری معمولاً نتیجه فعالیت بیش از حد عضلات دترسور است که مثانه را کنترل می کند.

بی اختیاری سرریز اغلب به دلیل انسداد یا انسداد مثانه شما ایجاد می شود که از تخلیه کامل آن جلوگیری می کند.

بی اختیاری کامل ممکن است به دلیل وجود مشکل در مثانه از بدو تولد ، آسیب به ستون فقرات ، یا یک تونل کوچک مانند حفره ای باشد که می تواند بین مثانه و ناحیه مجاور (فیستول) ایجاد شود.

موارد خاصی می توانند احتمال بی اختیاری ادرار را افزایش دهند ، از جمله:

بارداری و زایمان واژینال(طبیعی)

چاقی

سابقه خانوادگی بی اختیاری

افزایش سن – اگر چه بی اختیاری بخشی اجتناب ناپذیر از پیری نیست

درباره دلایل بی اختیاری ادرار بیشتر بدانید.

درمان بی اختیاری ادرار

درمان های غیر جراحی

در ابتدا ، یک پزشک  ممکن است اقدامات ساده ای را برای بررسی اینکه آیا به بهبود علائم شما کمک می کنند ، پیشنهاد دهد.

اینها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

تغییر در سبک زندگی مانند کاهش وزن و کاهش کافئین و الکل

تمرینات کف لگن ، جایی که با فشار دادن عضلات کف لگن خود را تقویت می کنید

آموزش مثانه ، جایی که شما روشهای صبر بیشتر بین نیاز به دفع ادرار و دفع ادرار را یاد می گیرید

همچنین ممکن است از استفاده از محصولات بی اختیاری مانند پدهای جاذب و کنترل ادرار دستی بهره مند شوید.

اگر هنوز قادر به کنترل علائم خود نیستید ، ممکن است دارو توصیه شود.

درباره درمان های غیر جراحی بی اختیاری ادرار بیشتر بدانید.

درمان های جراحی

همچنین ممکن است جراحی در نظر گرفته شود. روش هایی که برای شما مناسب هستند به نوع بی اختیاری شما بستگی دارد.

درمان جراحی برای بی اختیاری استرس ، مانند روش اسلینگ ، برای کاهش فشار روی مثانه یا تقویت عضلات کنترل کننده ادرار استفاده می شود.

جراحی برای درمان بی اختیاری اضطراری شامل بزرگ شدن مثانه یا کاشت دستگاهی برای تحریک عصب کنترل کننده عضلات دترسور است.

درباره جراحی و روشهای بی اختیاری ادرار اطلاعات بیشتری کسب کنید.

جلوگیری از بی اختیاری ادرار

پیشگیری از بی اختیاری ادرار همیشه ممکن نیست ، اما مراحلی وجود دارد که می تواند به شما کمک کند تا احتمال وقوع آن کاهش یابد.

این شامل:

حفظ وزن سالم

اجتناب یا کاهش الکل

فعال بمانید – به ویژه اطمینان از قدرت عضلات کف لگن

وزن متناسب

چاقی می تواند خطر بی اختیاری ادرار را افزایش دهد. شما می توانید با حفظ وزن سالم از طریق ورزش منظم و تغذیه سالم خطر خود را کاهش دهید.

از ماشین حساب وزن سالم استفاده کنید تا ببینید آیا وزنی مناسب برای قد خوددارید؟.

درباره کاهش وزن اطلاعات و مشاوره بیشتری کسب کنید.

عادت های نوشیدن

بسته به مشکل خاص مثانه ، پزشک  می تواند در مورد مقدار مایعاتی که باید بنوشید به شما مشاوره دهد.

اگر بی اختیاری ادرار دارید ، مصرف الکل و نوشیدنی های حاوی کافئین ، مانند چای ، قهوه و کولا را کاهش دهید. این موارد می توانند کلیه های شما ادرار بیشتری تولید کرده و مثانه شما را تحریک کنند.

محدودیت هفتگی توصیه شده برای مصرف الکل 14 واحد است.

یک واحد الکل تقریباً نصف یک پیمانه نرمال یا یک مقدار واحد (25 میلی لیتر) است.

درباره واحدهای الکل بیشتر بدانید.

اگر در طول شب مجبور به تکرر ادرار هستید (شب ادراری) ، سعی کنید ساعات قبل از خواب کمتر بنوشید. با این حال ، مطمئن شوید که در طول روز هنوز مایعات کافی می نوشید.

تمرینات کف لگن

باردار بودن و زایمان می تواند عضلات کنترل کننده جریان ادرار از مثانه شما را ضعیف کند. اگر باردار هستید ، تقویت عضلات کف لگن ممکن است به جلوگیری از بی اختیاری ادرار کمک کند.

درباره ورزش در دوران بارداری بیشتر بدانید.

هر کس ممکن است از تقویت عضلات کف لگن خود با تمرینات کف لگن بهره مند شود.

درباره تمرینات کف لگن بیشتر بدانید.

علائم

داشتن بی اختیاری ادرار به معنی دفع ادرار ناخواسته است.

زمان و چگونگی این اتفاق بسته به نوع بی اختیاری ادرار شما متفاوت است.

اگر بی اختیاری ادرار دارید بهتر است به پزشک  مراجعه کنید. این یک مشکل رایج است و دیدن پزشک می تواند اولین قدم در جهت یافتن راهی برای مدیریت موثر آن باشد.

انواع متداول بی اختیاری ادرار

بیشتر افراد مبتلا به بی اختیاری ادرار یا بی اختیاری استرس دارند یا بی اختیاری اضطراری دارند.

بی اختیاری استرس

بی اختیاری استرس زمانی است که وقتی مثانه تحت فشار اضافی ناگهانی قرار می گیرد – مثلاً هنگام سرفه – ادرار نشت می کنید. این مربوط به احساس استرس نیست.

فعالیت های دیگری که ممکن است باعث نشت ادرار شود عبارتند از:

عطسه کردن

خندیدن

سنگین برداشتن

ورزش

میزان ادرار دفع شده معمولاً اندک است ، اما بی اختیاری استرس گاهی اوقات می تواند مقادیر بیشتری را دفع کند ، خصوصاً اگر مثانه شما بسیار پر باشد.

بی اختیاری فوریتی

بی اختیاری اضطراری یا بی اختیاری فوری زمانی است که احساس می کنید ناگهان و بسیار شدید به دفع ادرار نیاز دارید و نمی توانید رفتن به توالت را به تعویق بیندازید. اغلب فقط چند ثانیه بین نیاز به دفع ادرار و آزاد شدن ادرار وجود دارد.

نیاز شما به دفع ادرار ممکن است در اثر تغییر موقعیت ناگهانی یا حتی به دلیل صدای آب جاری ایجاد شود. همچنین ممکن است در حین رابطه جنسی ، بویژه هنگام رسیدن به ارگاسم ، ادرار کنید.

این نوع بی اختیاری اغلب به عنوان بخشی از گروهی از علائم به نام سندرم مثانه پرکار رخ می دهد ، این زمانی است که عضله مثانه بیش از حد معمول فعالیت می کند.

سندرم مثانه پرکار و همچنین گاهی باعث بی اختیاریاضطراری می شود به این معنی باشد که شما باید مرتباً ادرار دفع کنید ، از جمله چندین بار در طول شب.

انواع دیگر بی اختیاری ادرار

بی اختیاری مخلوط

بی اختیاری مختلط زمانی است که علائم استرس داشته باشید و بی اختیاری را ترغیب کنید. به عنوان مثال ، ممکن است در صورت سرفه یا عطسه ، ادرار نشت کنید و همچنین فوریتهای شدیدی در دفع ادرار داشته باشید.

بی اختیاری سرریز

بی اختیاری سرریز ، که احتباس مزمن ادرار نیز نامیده می شود ، زمانی است که مثانه هنگام دفع ادرار نمی تواند کاملاً خالی شود. این باعث می شود مثانه بیش از اندازه معمول خود متورم شود.

اگر بی اختیاری سرریز داشته باشید ، ممکن است اغلب ادرار  ریز ریز کنید. همچنین ممکن است این احساس وجود داشته باشد که مثانه شما هرگز کاملاً خالی نیست و حتی در صورت تلاش نمی توانید آن را تخلیه کنید.

بی اختیاری کامل

بی اختیاری ادرار که شدید و مداوم باشد ، گاهی اوقات به عنوان بی اختیاری کامل شناخته می شود.

بی اختیاری کامل ممکن است باعث شود شما مداوم مقدار زیادی ادرار ، حتی در شب ، دفع کنید. یا ممکن است گاهی اوقات مقادیر زیادی ادرار دفع کرده و مقادیر کمتری در این بین نشت کنید.

علائم دستگاه ادراری پایین (LUTS)

دستگاه ادراری تحتانی شامل مثانه و لوله ای است که ادرار هنگام خروج از بدن از آن عبور می کند (مجرای ادرار).

علائم دستگاه ادراری تحتانی (LUTS) با افزایش سن معمول است.

آنها می توانند شامل موارد زیر باشند:

مشکلات ذخیره ادرار ، مانند نیاز فوری یا مکرر به دفع ادرار یا احساس اینکه بعد از تازه رفتن باید مستقیماً دوباره بروید

مشکلات دفع ادرار ، مانند جریان آرام ادرار ، فشار برای دفع ادرار ، یا متوقف کردن و شروع هنگام دفع ادرار

مشکلات بعد از دفع ادرار ، مانند احساس اینکه مثانه خود را کاملاً تخلیه نکرده اید یا چند قطره ادرار پس از تصور اینکه کار خود را تمام کرده اید ، دفع کنید

تجربه LUTS می تواند بی اختیاری ادرار را بیشتر احتمال دهد.

علل بی اختیاری ادراری

بی اختیاری ادرار زمانی است که روند طبیعی ذخیره و دفع ادرار مختل شود. این می تواند به چند دلیل اتفاق بیفتد.

برخی از عوامل نیز ممکن است احتمال ابتلا به بی اختیاری ادرار را افزایش دهند.

برخی از دلایل احتمالی منجر به بی اختیاری ادرار در کوتاه مدت می شود ، در حالی که برخی دیگر ممکن است مشکل طولانی مدت ایجاد کنند. اگر علت قابل درمان باشد ، این ممکن است بی اختیاری شما را درمان کند.

دلایل بی اختیاری استرس

بی اختیاری استرس زمانی است که فشار داخل مثانه در هنگام پر شدن از ادرار از قدرت مجرای ادرار برای بسته ماندن بیشتر شود. مجرای ادرار لوله ای است که ادرار از آن عبور می کند تا از بدن خارج شود.

در صورت داشتن بی اختیاری استرس ، هرگونه فشار ناگهانی  به مثانه ، مانند خندیدن یا عطسه ، می تواند باعث نشت ادرار از مجرای ادرار شود.

اگر عضلات لگن (عضلات کف لگن) ضعیف یا آسیب دیده باشند ، یا اگر اسفنکتر مجرای ادرار – حلقه عضله ای که مجرای ادرار را بسته نگه دارد – آسیب دیده باشد ، مجرا نمی تواند بسته بماند).

مشکلات این عضلات ممکن است به دلیل موارد زیر ایجاد شود:

آسیب در هنگام زایمان – به ویژه اگر کودک شما به جای سزارین از طریق واژن به دنیا آمده باشد

افزایش فشار بر شکم – به عنوان مثال ، زیرا شما باردار یا چاق هستید

آسیب به مثانه یا ناحیه مجاور در حین جراحی – مانند برداشتن رحم (برداشتن رحم) ، یا برداشتن غده پروستات

شرایط عصبی که بر مغز و نخاع تأثیر می گذارد ، مانند بیماری پارکینسون یا مولتیپل اسکلروزیس

برخی از اختلالات بافت همبند مانند سندرم Ehlers-Danlos

داروهای خاص

دلایل بی اختیاری اضطرار

نیاز فوری و مکرر به دفع ادرار می تواند ناشی از مشکلی در عضلات دترسور در دیواره های مثانه شما باشد.

عضلات دترسور شل می شوند تا مثانه مملو از ادرار شود ، سپس هنگام رفتن به توالت منقبض می شوند تا ادرار خارج شود.

گاهی اوقات عضلات دترسور بیش از حد منقبض می شوند و نیاز فوری به توالت رفتن را ایجاد می کنند. این به عنوان مثانه بیش فعال شناخته می شود.

دلیل انقباض زیاد عضلات دترسور ممکن است روشن نباشد ، اما علل احتمالی آن عبارتند از:

نوشیدن بیش از حد الکل یا کافئین

مایعات کافی ننوشید – این می تواند باعث جمع شدن ادرار غلیظ در مثانه شود که می تواند مثانه را تحریک کرده و علائم بیش فعالی ایجاد کند

یبوست

شرایط تحت تأثیر دستگاه ادراری تحتانی (مجرای ادرار و مثانه) – مانند عفونت های دستگاه ادراری (UTI) یا تومورهای مثانه

شرایط عصبی

داروهای خاص

دلایل بی اختیاری سرریز

بی اختیاری سرریز ، که احتباس مزمن ادرار نیز نامیده می شود ، اغلب به دلیل انسداد یا انسداد مثانه شما ایجاد می شود.

ممکن است مثانه شما طبق معمول پر شود ، اما به دلیل انسداد ، حتی در صورت تلاش نمی توانید آن را کاملا تخلیه کنید.

در همان زمان ، فشار ادرار باقی مانده در مثانه در پشت انسداد جمع شده و باعث نشت مکرر می شود.

مثانه شما می تواند توسط:

بزرگ شدن غده پروستات (اگر آلت تناسلی دارید)

سنگ مثانه

یبوست

بی اختیاری سرریز ممکن است به دلیل عدم انقباض کامل عضلات دترسور شما باشد ، به این معنی که هنگام دفع ادرار مثانه شما کاملاً خالی نمی شود. در نتیجه ، مثانه کشیده می شود.

عضلات دترسور شما ممکن است به طور کامل منقبض نشوند:

به اعصاب شما آسیب وارد شده است – به عنوان مثال ، در نتیجه جراحی بخشی از روده یا آسیب نخاعی

شما داروهای خاصی مصرف می کنید

دلایل بی اختیاری کامل

بی اختیاری کامل زمانی است که مثانه شما به هیچ وجه قادر به ذخیره ادرار نیست. این می تواند به این معنی باشد که شما مقادیر زیادی ادرار را مدام دفع می کنید ، یا گاهی اوقات با نشت مکرر در این بین ادرار می کنید.

بی اختیاری کامل می تواند ناشی از موارد زیر باشد:

مشکل از مثانه از بدو تولد

آسیب به نخاع – این می تواند سیگنال های عصبی بین مغز و مثانه شما را مختل کند

فیستول مثانه – یک تونل کوچک ، مانند سوراخ که می تواند بین مثانه و یک منطقه نزدیک مانند واژن ایجاد شود

داروهایی که ممکن است باعث بی اختیاری شوند

برخی از داروها می توانند روند طبیعی ذخیره و دفع ادرار را مختل کرده و یا مقدار ادرار تولیدی شما را افزایش دهند.

این شامل:

مهارکننده های آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین (ACE)داروی فشار خون مثل کاپتوپریل ،انالاپریل و …

ادرار آور مثل هیدروکلروتیازید یا لازیکس

برخی از داروهای ضد افسردگی

درمان جایگزینی هورمون (HRT)

آرامبخش ها

قطع مصرف این داروها ، در صورت توصیه پزشک ، ممکن است به رفع بی اختیاری شما کمک کند.

عوامل خطر

علاوه بر دلایل شایع ، برخی موارد می توانند خطر ابتلا به بی اختیاری ادرار را افزایش دهند بدون اینکه مستقیماً علت این مشکل باشند. این موارد به عنوان عوامل خطر شناخته می شوند.

برخی از عوامل اصلی خطر بی اختیاری ادرار عبارتند از:

سابقه خانوادگی – ممکن است یک رابطه ژنتیکی با بی اختیاری ادرار وجود داشته باشد ، بنابراین اگر افراد دیگر در خانواده شما مشکل داشته باشند ممکن است بیشتر در معرض خطر باشید

افزایش سن – بی اختیاری ادرار در میانسالی شایعتر است و در افرادی که 80 سال یا بیشتر دارند بسیار شایع است

علائم مجاری ادراری پایین (LUTS) – طیف وسیعی از علائم مثانه و مجرای ادرار را تحت تأثیر قرار می دهد

تشخیص

اگر بی اختیاری ادرار را تجربه کرده اید ، به پزشک مراجعه کنید تا آنها بتوانند نوع بی اختیاری ادرار شما را تشخیص دهند.

سعی کنید هنگام صحبت با پزشک  در مورد شرایط خود خجالت نکشید. بی اختیاری ادرار یک مشکل شایع است و احتمالاً پزشک عمومی افراد زیادی را با همین مشکل دیده است.

پزشک  در مورد علائم و سابقه پزشکی از شما سوالاتی می کند ، از جمله:

آیا بی اختیاری ادرار هنگام سرفه یا خندیدن اتفاق می افتد

چه زمانی در روز و چه در شب به توالت نیاز دارید

آیا هنگام رفتن به توالت برای دفع ادرار مشکل دارید یا خیر

آیا در حال حاضر دارویی مصرف می کنید؟

چه مقدار مایعات ، الکل یا کافئین می نوشید

دفتر ثبت دفع ادرار

پزشک  ممکن است به شما پیشنهاد دهد که حداقل 3 روز یک دفترچه یادداشت از عادات مثانه خود داشته باشید تا بتوانید هرچه بیشتر درمورد وضعیت خود به آنها اطلاعات بدهید.

این باید شامل موارد زیر باشد:

چه مقدار مایعات می نوشید

انواع مایعاتی که می نوشید

چند بار نیاز به دفع ادرار دارید

مقدار ادراری که دفع می کنید

چند نوبت بی اختیاری دارید

چند بار نیاز فوری به توالت رفتن را تجربه می کنید

آزمایشات و معاینات

همچنین ممکن است لازم باشد برخی آزمایشات و معاینات را انجام دهید تا پزشک  بتواند مواردی را که باعث بی اختیاری می شوند تأیید یا رد کند.

معاینه ی جسمی

پزشک عمومی ممکن است شما را معاینه کند تا سلامت سیستم ادراری شما را ارزیابی کند. اگر واژن داشته باشید ، پزشک  معاینه لگن را انجام می دهد ، که معمولاً در آوردن لباس از کمر به پایین است. ممکن است از شما خواسته شود که سرفه کنید تا ببیند ادرار نشت میکند یا خیر.

پزشک همچنین ممکن است واژن شما را معاینه کند. در بسیاری از موارد بی اختیاری استرس ، ممکن است بخشی از مثانه به داخل واژن بریزد ، که به آن سیستوسل گفته می شود.

پزشک  ممکن است انگشت خود را درون واژن قرار داده و از شما بخواهد عضلات کف لگن خود را فشار دهید.

اینها عضلاتی هستند که مثانه و مجرای ادرار شما را احاطه کرده اند (لوله ای که ادرار از آن عبور می کند تا بدن شما را ترک کند). آسیب به عضلات کف لگن می تواند منجر به بی اختیاری ادرار شود.

اگر آلت تناسلی مردانه داشته باشید ، پزشک  ممکن است سلامت غده پروستات شما را که بین آلت تناسلی و مثانه قرار دارد و مجرای ادرار را احاطه می کند ، بررسی کند.

ممکن است به معاینه رکتال دیجیتال نیاز داشته باشید. این به این معنی است که پزشک انگشت خود را به پایین روده شما وارد می کند تا آنها بتوانند غده پروستات شما را لمس کنند.

اگر غده پروستات بزرگ دارید ، می تواند علائم بی اختیاری ادرار ، مانند نیاز مکرر به ادرار را ایجاد کند.

تست Dipstick

اگر پزشک فکر کند علائم شما ممکن است در اثر عفونت دستگاه ادراری (UTI) ایجاد شود ، ممکن است نمونه ادرار شما از نظر باکتری آزمایش شود.

یک نوار کاغذی کوچک  شیمیایی در نمونه ادرار شما فرو میبرند. در صورت وجود باکتری تغییر رنگ می دهد.آزمایش dipstick همچنین می تواند خون و پروتئین را در ادرار شما بررسی کند.

آزمایش ادرار باقیمانده

اگر پزشک  فکر می کند بی اختیاری سرریز دارید ، ممکن است آزمایشی به نام آزمایش ادرار باقیمانده را برای دیدن میزان ادرار در مثانه بعد از ادرار کردن پیشنهاد کند.

این معمولاً شامل اسکن سونوگرافی از مثانه شما است ، اگرچه گاهی اوقات ممکن است مقدار ادرار باقی مانده در مثانه بعد از تخلیه مثانه با استفاده از کاتتر اندازه گیری شود.

کاتتر یک لوله نازک و انعطاف پذیر است که به مجرای ادرار وارد شده و از طریق آن به مثانه منتقل می شود.

آزمایشات بعدی

در صورت مشخص نبودن علت بی اختیاری ادرار ، آزمایشات بعدی ممکن است لازم باشد. پزشک  معمولاً ابتدا معالجه شما را شروع می کند و اگر درمان موثر نباشد ، ممکن است آزمایشات بیشتری را به شما پیشنهاد دهد.

سیستوسکوپی

سیستوسکوپی شامل استفاده از یک لوله نازک است که دوربین به آن متصل است (آندوسکوپ) برای مشاهده داخل مثانه و دستگاه ادراری شما. با سیستوسکوپی می توان ناهنجاری هایی را که ممکن است باعث بی اختیاری شوند ، شناسایی کرد.

آزمایشات اورودینامیک

اینها گروهی از آزمایشات هستند که برای بررسی عملکرد مثانه و مجرای ادرار استفاده می شوند. ممکن است از شما خواسته شود که برای چند روز دفترچه یادداشت مثانه داشته باشید و سپس چندین آزمایش در بیمارستان یا کلینیک انجام دهید.

آزمایشات می تواند شامل موارد زیر باشد:

اندازه گیری فشار در مثانه با قرار دادن کاتتر در مجرای ادرار

فشار داخل شکم (شکم) خود را با قرار دادن یک کاتتر در پایین روده اندازه گیری کنید

از شما می خواهد در دستگاه مخصوصی که میزان و جریان ادرار را اندازه گیری می کند ادرار کنید

درمان غیر جراحی

درمان شما به نوع بی اختیاری ادرار و شدت علائم شما بستگی دارد.

اگر بی اختیاری ادرار به دلیل یک بیماری زمینه ای ایجاد شده باشد ، ممکن است در کنار درمان بی اختیاری ، برای این درمان نیز درمان کنید.

ابتدا درمان های محافظه کارانه ، که شامل دارو یا جراحی نمی شوند ، آزمایش می شوند. این شامل:

تغییر سبک زندگی در بی اختیاری ادراری

تمرین عضله کف لگن (تمرینات کگل)

آموزش مثانه

بعد از این ، ممکن است دارو یا جراحی در نظر گرفته شود.

این صفحه درباره درمان های غیر جراحی بی اختیاری ادرار است. در مورد جراحی و اقدامات بی اختیاری ادرار اطلاعات کسب کنید.

تغییر سبک زندگی

پزشک  ممکن است بدون توجه به نوع بی اختیاری ادرار ، برای بهبود علائم شما تغییراتی ساده در شیوه زندگی ایجاد کند.

به عنوان مثال ، پزشک ممکن است موارد زیر را توصیه کند:

کاهش مصرف کافئین ، که در چای ، قهوه و کولا یافت می شود ، زیرا کافئین می تواند میزان ادرار بدن شما را افزایش دهد

تغییر مقدار مایعات در روز ، زیرا نوشیدن زیاد یا کم می تواند بی اختیاری را بدتر کند

کاهش وزن در صورت اضافه وزن یا چاقی – از ماشین حساب وزن سالم استفاده کنید تا بفهمید آیا وزن مناسبی برای قد خود دارید

تمرین عضلات کف لگن

عضلات کف لگن شما مثانه و مجرای ادرار (لوله ای که ادرار را از مثانه شما به خارج از بدن می رساند) را احاطه کرده و هنگام ادرار کردن ، ادرار را کنترل می کنند.

عضلات ضعیف یا آسیب دیده کف لگن می توانند باعث بی اختیاری ادرار شوند ، بنابراین ورزش دادان این عضلات اغلب توصیه می شود.

ممکن است پزشک شما را برای شروع برنامه آموزش عضلات کف لگن به یک متخصص ارجاع دهد.

متخصص ارزیابی می کند که آیا شما قادر به فشردن (انقباض) عضلات کف لگن هستید و تا چه اندازه.

اگر بتوانید عضلات کف لگن خود را منقبض کنید ، بر اساس ارزیابی خود ، یک برنامه ورزشی به شما داده می شود.

برنامه شما باید حداقل 8 بار در روز انقباض عضلانی داشته باشد و حداقل 3 ماه ادامه داشته باشد. اگر بعد از این مدت تمرینات به شما کمک کردند ، می توانید آنها را ادامه دهید.

تحقیقات نشان داده است که آموزش عضلات کف لگن می تواند برای همه افراد مبتلا به بی اختیاری ادرار مفید باشد.

درباره تمرینات کف لگن بیشتر بدانید.

تحریک الکتریکی

اگر نمی توانید عضلات کف لگن خود را منقبض کنید ، استفاده از تحریک الکتریکی توصیه می شود.

یک کاوشگر کوچک به واژن یا مقعد وارد می شود (اگر آلت تناسلی مردانه داشته باشید). جریان الکتریکی از درون پروب عبور می کند که به شما در هنگام تمرین عضلات کف لگن کمک می کند.

ممکن است تحریک الکتریکی دشوار یا ناخوشایند باشد ، اما اگر نتوانید بدون آن انقباضات عضله کف لگن را کامل کنید ، مفید خواهد بود.

بازخورد زیستی

بیوفیدبک راهی است برای کنترل میزان خوب انجام تمرینات کف لگن با بازخورد دادن هنگام انجام آنها.

چندین روش مختلف بازخورد زیستی وجود دارد:

یک کاوشگر کوچک می تواند به واژن یا مقعد وارد شود (اگر آلت تناسلی مردانه داشته باشید) که هنگام فشرده شدن عضلات احساس می کند و اطلاعات را به صفحه کامپیوتر می فرستد

الکترودها می توانند به پوست شکم (شکم) یا اطراف مقعد شما متصل شوند – این حالت هنگام فشرده شدن عضلات احساس می شود و اطلاعات را به صفحه کامپیوتر می فرستد

شواهد زیادی وجود ندارد که نشان دهد بیوفیدبک سود قابل توجهی برای افرادی که از تمرین عضلات کف لگن برای بی اختیاری ادرار استفاده می کنند ، ارائه می دهد ، اما بازخورد ممکن است به برخی از افراد برای انجام تمرینات خود انگیزه دهد.

اگر می خواهید بازخورد زیستی را امتحان کنید با متخصص خود صحبت کنید.

مخروط واژن

از مخروط های واژن برای کمک به تمرین عضلات کف لگن استفاده می شود. این وزنه های کوچک به واژن وارد می شوند.

شما با استفاده از عضلات کف لگن وزنه ها را در جای خود نگه می دارید. وقتی می توانید به مخروط واژن بعدی بروید که وزن بیشتری دارد.

برخی از خانم ها استفاده از مخروط های واژن را ناخوشایند  می دانند ، اما ممکن است به استرس یا بی اختیاری ادرار مخلوط کمک کنند.

آموزش مثانه

اگر بی اختیاری اضطرار برای شما تشخیص داده شده باشد ، یکی از اولین روش های درمانی که ممکن است به شما پیشنهاد شود ، آموزش مثانه است.

در صورت داشتن بی اختیاری ادرار مخلوط ، ممکن است تمرین مثانه با تمرین عضله کف لگن نیز همراه باشد.

این شامل یادگیری تکنیک هایی برای افزایش مدت زمان احساس نیاز به دفع ادرار و دفع ادرار است. این دوره معمولاً حداقل 6 هفته طول خواهد کشید.

محصولات بی اختیاری ادراری

در حالی که محصولات بی اختیاری درمانی برای بی اختیاری ادرار نیستند ، ممکن است شما آنها را برای مدیریت وضعیت خود مفید بدانید در حالی که منتظر ارزیابی یا منتظر شروع درمان هستید.

محصولات بی اختیاری شامل:

محصولات جاذب ، مانند شلوار یا لنت

ادرارهای دستی

کاتتر (یک لوله نازک که برای تخلیه ادرار در مثانه شما قرار داده شده است)

دستگاه هایی که برای جلوگیری از نشت ادرار در واژن یا مجرای ادرار قرار می گیرند – به عنوان مثال ، هنگام ورزش

داروی بی اختیاری استرس

اگر بی اختیاری استرس با تغییر در شیوه زندگی یا ورزش به طور قابل توجهی بهبود نیابد ، معمولاً به عنوان مرحله بعدی جراحی توصیه می شود.

با این حال ، اگر برای جراحی نامناسب هستید یا می خواهید از انجام یک عمل اجتناب کنید ، ممکن است از داروی ضد افسردگی به نام دولوکستینduloxetine بهره مند شوید. این می تواند به افزایش تون عضلانی مجرای ادرار کمک کند ، تا در بسته نگه داشتن آن کمک کند.

شما باید دو بار در روز قرص دولوکستین بخورید و بعد از 2 تا 4 هفته بررسی می شود که آیا دارو مفید است یا عوارض جانبی دارد.

عوارض جانبی احتمالی دولوکستین می تواند شامل موارد زیر باشد:

حالت تهوع

دهان خشک

خستگی شدید (خستگی)

یبوست

مصرف دولوکستین را ناگهان قطع نکنید ، زیرا این امر همچنین می تواند عوارض جانبی ناخوشایندی ایجاد کند. پزشک به تدریج دوز شما را کاهش می دهد.

دولوکستین برای همه مناسب نیست ، بنابراین پزشک  در مورد سایر شرایط پزشکی که برای تعیین اینکه آیا می توانید آن را مصرف کنید ، بحث خواهد کرد.

داروهایی برای رفع بی اختیاری

داروهای ضد موسکارینی

اگر آموزش مثانه برای بی اختیاری اضطرار شما موثر نباشد ، ممکن است پزشک  دارویی به نام آنتی موسکارینی تجویز کند.

در صورت ابتلا به سندرم مثانه بیش فعال که ممکن است با تکرار ادرار همراه باشد یا با بی اختیاری ادرار اتفاق بیفتد ، داروهای ضد موسکارینی نیز تجویز می شوند.

متداول ترین انواع داروهای ضد موسکارینی که برای درمان بی اختیاری ادرار استفاده می شوند عبارتند از:

اکسی بوتینین

تولترودین

داریفناسین

اینها معمولاً به صورت قرصی که 2 یا 3 بار در روز می بلعید مصرف می شود ، اگرچه اکسی بوتینین به صورت پچ پوستی نیز می آید که هفته ای دو بار روی پوست خود قرار می دهید.

معمولاً دوز کم مصرف را شروع می کنید تا عوارض جانبی احتمالی را به حداقل برسانید. دوز دارو را می توان تا زمان موثر بودن دارو افزایش داد.

عوارض جانبی احتمالی داروهای ضد موسکارین عبارتند از:

دهان خشک

یبوست

تاری دید

خستگی شدید (خستگی)

در موارد نادر ، داروهای ضد موسکارینی می توانند منجر به تجمع فشار در داخل چشم (گلوکوم) شوند که به آن آب سیاه بسته  گفته می شود.

شما بعد از 4 هفته ارزیابی می شوید تا ببینید آیا دارو کمک می کند یا خیر و در صورت ادامه دارو هر 6 تا 12 ماه پس از آن ارزیابی می شوید.

پزشک  در مورد سایر شرایط پزشکی که شما برای تعیین مناسب بودن آنتی موسکارینیک برای شما مناسب است ، صحبت خواهد کرد.

میرابگرون

اگر داروهای ضدموسکاری برای شما مناسب نیستند ، در رفع بی اختیاری کمکی نکرده اند و یا عوارض جانبی ناخوشایندی دارند ، ممکن است داروی جایگزینی به نام mirabegron به شما پیشنهاد شود.

Mirabegron باعث شل شدن عضله مثانه می شود که به مثانه کمک می کند تا ادرار پر شده و ذخیره شود. این معمولاً به صورت قرص یا کپسولی است که شما یک بار در روز قورت می دهید.

عوارض جانبی میرابگرون می تواند شامل موارد زیر باشد:

عفونت های دستگاه ادراری (UTI)

ضربان قلب سریع یا نامنظم

ضربان های قلب ناگهانی (تپش قلب)

بثورات

خارش پوست

پزشک  در مورد سایر شرایط پزشکی که برای تعیین مناسب بودن میراباگرون برای شما مناسب است ، صحبت خواهد کرد.

داروی شب ادراری

نسخه ای با دوز کم از دارویی به نام دسموپرسین ممکن است برای درمان شب ادراری استفاده شود که عبارت است از نیاز مکرر به بیدار شدن در طول شب برای ادرار کردن ، با کمک به کاهش میزان ادرار تولید شده توسط کلیه ها.

نوع دیگری از دارو که اواخر بعد از ظهر مصرف می شود ، بنام ادرار آور حلقه ای نیز ممکن است از بیدار شدن شما در شب برای دفع ادرار جلوگیری کند.

داروی ادرار آور میزان تولید و جریان ادرار از بدن شما را افزایش می دهد. با حذف مایعات اضافی از بدن در بعد از ظهر ، ممکن است علائم را در شب بهبود بخشد.

داروهای ادرار آور حلقه مجاز به درمان شب ادراری نیستند. این بدان معناست که این دارو ممکن است تحت آزمایشات بالینی قرار نگرفته باشد تا ببیند در درمان شب ادراری موثر و بی خطر است.

با این حال ، پزشک عمومی یا متخصص ممکن است دارویی بدون مجوز را پیشنهاد دهد در صورتی که احتمال دارد موثر باشد و فواید درمان بیش از هر خطر مرتبط باشد.

اگر پزشک  در حال تجویز یک داروی ادرار آور برای حلقه است ، آنها باید به شما بگویند که این مجاز نیست و در مورد خطرات و مزایای احتمالی با شما صحبت می کنند.

جراحی و روشها

اگر درمان های غیر جراحی برای بی اختیاری ادرار ناموفق یا نامناسب باشد ، ممکن است جراحی یا سایر اقدامات توصیه شود.

قبل از تصمیم گیری ، درباره خطرات و مزایا با یک متخصص و همچنین هر روش درمانی جایگزین دیگری صحبت کنید.

پزشک شما باید یک شرح دقیق از نوع جراحی آنها را انجام دهد ، از جمله هر گونه عارضه ای که بعد از عمل جراحی ایجاد می کند. باید یک نسخه از این سابقه به شما داده شود.

اگر قصد بارداری دارید ، این گزینه های شما را تحت تأثیر قرار می دهد. فشار جسمی حاملگی و زایمان گاهی اوقات می تواند باعث شکست درمان های جراحی شود.

ممکن است مایل باشید قبل از اقدام به جراحی قبل از بچه دار شدن صبر کنید.

جراحی و روش های بی اختیاری استرس

کولپوسوسپانسیون

کولپوسوسپانسیون شامل بریدگی شکم تحتانی (شکم) ، از جا بلند کردن گردن مثانه و دوختن آن در این حالت بلند شده است.

اگر واژن دارید ، استفاده از کولپوسوسپانسیون می تواند به جلوگیری از نشت غیر ارادی بی اختیاری استرس کمک کند.

Colposuspension دو نوع دارد:

colposuspension باز – جایی که جراحی از طریق یک برش بزرگ انجام می شود

کولپوسوسپانسیون لاپاراسکوپی (سوراخ  و  دوربین) – جایی که جراحی از طریق 1 یا چند برش کوچک با استفاده از ابزار کوچک جراحی انجام می شود

هر دو نوع کولپوسوسپانسیون درمان طولانی مدت موثر برای بی اختیاری استرس را ارائه می دهد ، اگرچه کولپوسوسپرسیون لاپاراسکوپیک باید توسط یک جراح لاپاراسکوپی باتجربه انجام شود.

مشكلاتي كه ممكن است بعد از جراحي كولپوسپانسيون اتفاق بيفتد شامل مشكل در تخليه كامل مثانه هنگام دفع ادرار ، عفونت هاي دستگاه ادراري (UTI) كه مدام برمي گردد و ناراحتي در هنگام رابطه جنسي است.

جراحی اسلینگ

جراحی اسلینگ شامل ایجاد شکاف در شکم تحتانی (شکم) و واژن شما می باشد ، بنابراین می توان یک قلاب را در اطراف گردن مثانه قرار داد تا از آن پشتیبانی کند و از نشت ادرار جلوگیری کند. اگر آلت تناسلی مرد دارید ، این جراحی شامل بریدن بین بیضه و مقعد برای قرار دادن یک نوار در اطراف بخشی از پیاز مجرای ادرار (انتهای بزرگ شده مجرای ادرار) است.

نوار را می توان از:

بافتی که از قسمت دیگری از بدن شما گرفته شده است (اسلینگ اتولوگ)

بافت اهدایی از شخص دیگر (آلوگرافت اسلینگ)

بافتی که از یک حیوان گرفته شده است (نوار زنوگرافت) ، مانند بافت گاو یا خوک

در بسیاری از موارد ، از نوار اتولوگ استفاده می شود. این ماده از بخشی از بافت ساخته شده است که عضلات شکم را تحت پوشش قرار می دهد (رکتوس فاسیا).

این نوارها معمولاً ترجیح داده می شوند زیرا اطلاعات بیشتری در مورد ایمنی و اثر بخشی طولانی مدت آنها وجود دارد.

معمولاً مشكل گزارش شده در رابطه با استفاده از اسلینگ ، مشکل تخلیه مثانه در هنگام دفع ادرار است.

تعداد کمی از افرادی که این عمل را انجام می دهند نیز متوجه می شوند که پس از آن به بی اختیاری اضطراردچار میشوند.

جراحی مش واژن (جراحی نوار)

جراحی مش واژن جایی است که نواری از مش مصنوعی در پشت لوله ادراری قرار می گیرد که این لوله ادرار را از بدن شما (مجرای ادرار) خارج می کند تا از آن پشتیبانی کند.

جراحی مش واژن برای بی اختیاری استرس را گاهی اوقات جراحی نوار می نامند. مش به طور دائمی در بدن می ماند.

در حین عمل بیهوش خواهید بود. این کار اغلب به صورت جراحی سرپایی انجام می شود ، بنابراین نیازی به ماندن در بیمارستان نیست. برخی از افراد باید یک شب در بیمارستان بمانند.

چند نفر بعد از جراحی مش دچار عوارض جدی شده اند. بعضی از این عوارض ممکن است بعد از انواع دیگر جراحی نیز اتفاق بیفتد.

مشکلات عبارتند از:

درد طولانی مدت

آسیب دائمی عصب

بی اختیاری

یبوست

مشکلات جنسی

قرار گرفتن در معرض مش از طریق بافت های واژن و گاهی آسیب به اندام های مجاور ، مانند مثانه یا روده

اگر نگران جراحی مش واژن هستید

اگر قبلا مش واژینال یا نوار  برای بی اختیاری وارد کرده اید و فکر می کنید عارضه دارید ، با پزشک  یا جراح خود صحبت کنید.

اگر هیچ عارضه ای ندارید ، نیازی به انجام کاری نیست. بسیاری از خانم ها این نوع جراحی ها را انجام داده اند و پس از آن مشکلی ایجاد نکرده اند.

درباره قوانین استفاده از جراحی مش واژن بیشتر بدانید.

عوامل حجیم کننده مجرای ادرار

ماده حجیم مجاری ادرار ماده ای است که در افراد مبتلا به بی اختیاری استرس که واژن دارند به دیواره مجرای ادرار تزریق می شود.

این باعث افزایش اندازه دیواره های مجرای ادرار می شود و باعث می شود مجرای ادرار با نیروی بیشتری بسته بماند.

چندین عامل مختلف حجیم در دسترس است و هیچ شواهدی وجود ندارد که کدام یک مفیدتر از ماده دیگر باشد.

این نسبت به درمان های جراحی برای بی اختیاری استرس در افراد واژن کمتر تهاجمی است ، زیرا معمولاً به هیچ بریدگی نیاز ندارد.

این ماده معمولاً از طریق سیستوسکوپ (دوربین نازکی) که به مجرای ادرار وارد می شود ، تزریق می شود.

مواد حجیم کننده مجرای ادرار به طور کلی کمتر از سایر روش ها موثر هستند. اثر یک عامل حجیم مجاری ادرار نیز با گذشت زمان کاهش می یابد و شما ممکن است نیاز به تکرار تزریق داشته باشید.

بسیاری از افراد هنگام دفع ادرار برای مدت کوتاهی پس از تزریق ماده حجیم ، احساس سوزش یا خونریزی جزئی دارند.

اسفنکتر ادرار مصنوعی

اسفنکتر ادراری یک حلقه از عضله است که از جریان ادرار از مثانه به مجرای ادرار جلوگیری می کند.

در برخی موارد ، ممکن است پیشنهاد شود که شما یک اسفنکتر ادراری مصنوعی نصب کرده اید تا بی اختیاری شما را برطرف کند.

این روش درمانی بیشتر برای افرادی که آلت تناسلی مردانه دارند  استفاده می شود و نه واژن.

اسفنکتر مصنوعی دارای 3 قسمت است:

یک کاف دایره ای که در اطراف مجرای ادرار قرار گرفته است – در صورت لزوم می توان آن را با مایعات پر کرد تا مجرای ادرار فشرده شود و از عبور ادرار از آن جلوگیری کند

پمپ کوچکی که در کیسه بیضه قرار داده شده است (که در افرادی که آلت تناسلی مردانه دارند استفاده می شود) که شامل مکانیزمی برای کنترل جریان مایعات ازآن به کاف است.

یک مخزن کوچک مملو از مایعات در شکم – مایع از بین این مخزن و کاف عبور می کند زیرا دستگاه فعال و غیرفعال می شود

روشی که برای قرار دادن اسفنکتر ادرار مصنوعی انجام می شود ، اغلب باعث خونریزی کوتاه مدت و احساس سوزش در هنگام ادرارکردن می شود.

غیرمعمول نیست که دستگاه در نهایت کار خود را متوقف کند ، در این صورت ممکن است برای برداشتن آن جراحی دیگری لازم باشد

جراحی و روش های بی اختیاری اضطرار(فوریت)

تزریق سم بوتولینوم

سم بوتولینوم A (بوتاکس) می تواند به دو طرف مثانه تزریق شود تا بی اختیاری ادرار و سندرم مثانه بیش فعال را درمان کند.

این دارو گاهی اوقات می تواند با شل شدن مثانه به رفع این مشکلات کمک کند.

این اثر می تواند برای چندین ماه ادامه داشته باشد و در صورت نیازبه تزریق ، می توان آن را تکرار کرد.

اگرچه ممکن است علائم بی اختیاری پس از تزریق بهبود یابد ، اما ممکن است تخلیه کامل مثانه برای شما مشکل باشد.

اگر این اتفاق بیفتد ، باید نحوه قرار دادن یک لوله نازک و انعطاف پذیر به نام کاتتر را در مجرای ادرار برای تخلیه ادرار از مثانه به شما آموزش داده شود.

سم بوتولینوم A در حال حاضر مجاز به درمان بی اختیاری در ادرار یا سندرم مثانه بیش فعال نیست ، بنابراین قبل از تصمیم به انجام این روش درمانی باید از هر گونه خطرات مطلع شوید.

اثرات طولانی مدت این درمان هنوز مشخص نیست.

تحریک عصب ساکروم

اعصاب خاجی در قسمت پایین پشت شما قرار دارند. آنها سیگنالهایی را از مغز شما به برخی از ماهیچه هایی که هنگام رفتن به توالت استفاده می شوند منتقل می کنند ، مانند عضله دترسور که مثانه را احاطه کرده است.

اگر بی اختیاری اضطرار در نتیجه انقباض زیاد عضلات دترسور شما باشد ، ممکن است تحریک عصب ساکروم ، که به آن اصطلاحاً نورومدولاسیون خاجی نیز گفته می شود ، توصیه شود.

دستگاهی در نزدیکی 1 اعصاب خاجی شما قرار داده می شود ، معمولاً در یکی از باسن های شما قرار میگیرد. یک جریان الکتریکی از دستگاه به داخل عصب خاجی فرستاده می شود.

این باید نحوه ارسال سیگنال ها بین مغز و ماهیچه های تجاوز کننده شما را بهبود بخشد و اشتیاق شما را برای ادرار کردن کاهش دهد.

تحریک عصب ساکروم می تواند دردناک و ناراحت کننده باشد ، اما برخی از افراد گزارش می کنند که بهبود چشمگیری در علائم یا پایان بی اختیاری آنها به طور کامل وجود دارد.

تحریک عصب پشت تیبیا

عصب پشتی تیبیا از پای شما به مچ پا منتقل می شود. این شامل رشته های عصبی است که از همان محل اعصاب شروع به مثانه و کف لگن شما شروع می شود.

تصور می شود که تحریک عصب درشت نی بر روی سایر اعصاب تأثیر می گذارد و به کنترل تمایل به ادرار کردن  کمک می کند.

یک سوزن بسیار نازک از طریق پوست مچ پا وارد می شود و جریان الکتریکی ملایمی از طریق آن ارسال می شود و باعث احساس گزگز و حرکت پایتان می شود.

ممکن است به 12 جلسه تحریک نیاز داشته باشید که هر جلسه حدود 30 دقیقه طول بکشد و 1 هفته فاصله دارد.

برخی مطالعات نشان داده اند که این روش درمانی می تواند موجب تسکین بی اختیاری در ادرار و سندرم مثانه بیش فعال برای برخی از افراد شود ، اگرچه هنوز شواهد کافی برای توصیه تحریک عصب درشت نی به عنوان یک درمان معمول وجود ندارد.

تحریک عصب تیبیا تنها در مواردی توصیه می شود که بی اختیاری اصرار یا اضطرار با دارو بهبود نیافته باشد و شما نمی خواهید تزریق سم بوتولینوم A یا تحریک عصب ساکروم انجام دهید.

سیستوپلاستی افزودنی

در موارد نادر ، ممکن است برای درمان بی اختیاری ادرار ، عملی که به عنوان سیستوپلاستی تقویت کننده شناخته می شود ، توصیه شود.

این شامل بزرگتر شدن مثانه شما با افزودن یک تکه بافت از روده به دیواره مثانه است.

بعد از سیستوپلاستی تقویت شده ممکن است نتوانید به طور طبیعی ادرار دفع کنید و ممکن است نیاز به استفاده از کاتتر داشته باشید.

به همین دلیل ، در صورت تمایل به استفاده از کاتتر ، سیستوپلاستی تقویت کننده در نظر گرفته می شود.

مشکلات در دفع ادرار همچنین می تواند بدین معنا باشد که افرادی که جراحی سیستوپلاستی تقویت کنندگی دارند می توانند به عفونت های دستگاه ادراری (UTI) مبتلا شوند که مدام برمی گردد.

انحراف ادرار

انحراف ادرار روشی است که لوله های منتهی از کلیه به مثانه (حالب) به خارج از بدن هدایت می شوند.

سپس ادرار در کیسه ای جمع می شود ، بدون اینکه به مثانه شما سرازیر شود.

انحراف ادرار فقط باید در صورتی انجام شود که سایر درمان ها ناموفق بوده یا مناسب نباشند.

این می تواند چندین عارضه ایجاد کند ، مانند عفونت مثانه ، و گاهی اوقات برای اصلاح مشکلات پیش آمده نیاز به جراحی بیشتر است.

کاتتریزاسیون برای بی اختیاری سرریز

2 نوع کاتتریزاسیون برای بی اختیاری سرریز ، کاتتریزاسیون متناوب تمیز و کاتتریزاسیون ساکن وجود دارد.

سوند زدن متناوب  تمیز (CIC)

کاتتریزاسیون متناوب تمیز (CIC) برای تخلیه مثانه در فواصل منظم و کاهش بی اختیاری سرریز ، که به آن احتباس مزمن ادرار نیز گفته می شود ، استفاده می شود.

یک مشاور  به شما می آموزد که چگونه یک کاتتر را از طریق مجرای ادرار و به مثانه منتقل کنید. سپس ادرار از طریق کاتتر و به توالت جریان می یابد.

استفاده از کاتتر در ابتدا می تواند کمی دردناک یا ناراحت کننده باشد ، اما با گذشت زمان باید ناراحتی برطرف شود.

اینکه هر چند وقت یکبار CIC باید انجام شود به شرایط شما بستگی دارد.

به عنوان مثال ، ممکن است فقط یک بار در روز به CIC نیاز داشته باشید ، یا ممکن است لازم باشد چندین بار در روز از آن استفاده کنید.

استفاده منظم از کاتتر خطر عفونت ادراری (UTI) را افزایش می دهد.

کاتتریزاسیون ساکن

اگر استفاده گاه از کاتتر برای درمان بی اختیاری سرریز کافی نیست ، می توانید به جای آن یک کاتتر ساکن نصب کنید.

این یک کاتتر است که به همان روش CIC وارد می شود ، اما در جای خود باقی میماند. یک کیسه برای جمع آوری ادرار به انتهای کاتتر متصل شده است.

درباره کاتتریزاسیون ادرار بیشتر بدانید

محصولات بی اختیاری

اگر منتظر تشخیص یا درمان هستید ، پد های بی اختیاری و سایر محصولات و دستگاه ها می توانند زندگی شما را راحت کنند.

طیف گسترده ای از محصولات و دستگاه ها برای بی اختیاری ادرار در دسترس است.

آنها عبارتند از:

پد و شلوار

محافظ تخت و صندلی

کاتتر و غلاف آلت تناسلی مرد

محصولات مراقبت از پوست و بهداشت

لباس و لباس شنا که به طور خاص اقتباس شده است

پد و شلوار کششی

مشهورترین محصولات بی اختیاری ، پد های جاذب هستند که داخل لباس زیر برای جذب ادرار استفاده می شود.

پد ها و شلوارهای کششی از همان فناوری پوشک بچه ها استفاده می کنند و دارای یک لایه “آبگریز” هستند که ادرار را از سطح محصول خارج می کند ، بنابراین پوست شما خشک می ماند.

اگر بی اختیاری خفیف تا متوسط ​​دارید می توانید از بسیاری از سوپرمارکت ها و داروخانه ها پد های نازک و محتاط یا شلوار کششی برای آقایان و خانمها بخرید.

برای افرادی که نشت شدید دارند ، کلینیک های درمانی و پرستاران منطقه می توانند پدهای بی اختیاری را ازتجهیزات پزشکی تهیه کنند ، اما اینها بزرگ و حجیم هستند.

کارن لوگان ، پرستار مشاور قایق در Gwent Healthcare NHS Trust می گوید: “من توصیه نمی كنم كه افرادی كه بی اختیاری ادرار دارند بدون استفاده از مشاوره پزشك یا مشاور بی اختیاری از پد استفاده كنند.”

وی افزود: “اما به عنوان یك اقدام موقتی ، آنها واقعاً می توانند كیفیت زندگی شما را بهبود بخشند و شما را از خانه نشینی یا گذراندن تمام وقت خود در توالت نجات دهند.”

برای بی اختیاری از نوار بهداشتی خودداری کنید

لوگان می گوید: “بسیاری از خانمها از پد بهداشتی به جای پد بی اختیاری استفاده می كنند زیرا ارزان ترند ، اما از همان فن آوری برخوردار نیستند. آنها مرطوب می مانند و می توانند پوست شما را زخم كنند.

“من توصیه می کنم هزینه اضافی را برای لنت های بی اختیاری پرداخت کنید زیرا بسیار راحت تر و راحت تر هستند.”

استفاده از تامپون برای بی اختیاری استرس

قرار دادن تامپون در واژن شما باعث می شود گردن مثانه شما تحت فشار قرار گیرد تا نشت در اثر فشار متوقف شود. با این حال ، به طور مرتب از تامپون هایی با ابعاد فوق العاده استفاده نکنید تا در صورت بی اختیاری استرس ، از نشت ناگهانی جلوگیری کنید.

انستیتوی ملی تعالی بهداشت و مراقبت (NICE) استفاده از تامپون را برای مدیریت عادی بی اختیاری ادرار در زنان توصیه نمی کند.

با این حال ، در مواقع لزوم ، می توان از تامپون برای جلوگیری از نشت استفاده کرد. مثلاً هنگام ورزش.

لوازم خانگی و ملافه

از دیگر محصولات مفید بی اختیاری برای نشت شدیدتر می توان به ادرار urinal(دستگاه هایی که ادرار را جمع می کنند) ، یا غلاف ها و سیستم های تخلیه (در صورت داشتن آلت تناسلی مرد) اشاره کرد.

ملافه های بی اختیاری متنوعی نیز وجود دارد ، مانند پد های تخت شوینده ای که بالای تشک قرار می گیرند و هر گونه نشت یک شبه را جذب می کنند. در لمس خشک می ماند و می تواند برای سفرهای خارج از خانه مفید باشد.

10 روش برای جلوگیری از نشت ادرار

برای بسیاری از افراد مبتلا به بی اختیاری ادرار ، نکات زیر برای کمک به خود و تغییر سبک زندگی برای تسکین علائم کافی است.

تمرینات کف لگن را روزانه انجام دهید

تمرینات کف لگن می تواند در کاهش نشت موثر باشد ، اما انجام آنها به طور صحیح مهم است. نحوه انجام تمرینات کف لگن را بیاموزید.

قبل از اینکه فوایدی ببینید ، مجبور باشید 3 ماه تمرینات کف لگن را انجام دهید.

سیگار نکش

اگر سیگار می کشید ، خود را در معرض خطر بی اختیاری قرار می دهید ، زیرا سرفه عضلات کف لگن شما را تحت فشار قرار می دهد.

درباره چگونگی ترک سیگار بیشتر بدانید.

تمرینات صحیح را انجام دهید

ورزش و نشستن و بلند شدن فشار زیاد به عضلات کف لگن شما فشار وارد می کند و می تواند نشت را افزایش دهد.

برای تقویت کف لگن برای تسکین علائم ، ورزش های پرتحرک مانند آهسته دویدن و هوازی را با ورزش های تقویت کننده مانند پیلاتس جایگزین کنید.

پیلاتس عضلات اصلی شما را تقویت می کند ، که برای بی اختیاری استرس مفید است.

از بلند کردن خودداری کنید

لیفتینگ عضلات کف لگن شما را تحت فشار قرار می دهد ، بنابراین هر زمان که می توانید از این کار اجتناب کنید.

در مواقعی که نیاز به بلند کردن چیزی دارید ، مانند برداشتن بچه ها یا کیف خرید ، عضلات کف لگن خود را قبل و در هنگام لیفت سفت کنید.

اضافه وزن خود را از دست دهید

اضافه وزن می تواند به دلیل فشار بافت چربی روی مثانه ، عضلات کف لگن شما را ضعیف کرده و باعث بی اختیاری شود.

در صورت کاهش وزن اضافی ، علائم شما بهبود می یابد و می تواند به طور کامل برطرف شود.

از ماشین حساب وزن سالم استفاده کنید تا وزن مناسب قد خود را بررسی کنید.

درباره چگونگی کاهش وزن بیشتر بدانید.

به سرعت یبوست را درمان کنید

زور زدن به دفع مدفوع عضلات کف لگن شما را ضعیف می کند و بی اختیاری ادرار را بدتر می کند.

هرگز تمایل به دفع مدفوع را نادیده نگیرید. اگر یبوست دارید ، ممکن است به تغییر رژیم غذایی و سبک زندگی کمک کند.

خوردن فیبر بیشتر و ورزش بیشتر می تواند کمک کند. همچنین اگر روش نشستن را تغییر دهید و از عضلات خود برای تخلیه روده استفاده کنید ، ممکن است کمک کند. یک فیزیوتراپیست متخصص می تواند در این زمینه به شما مشاوره دهد.

درباره چگونگی داشتن یک رژیم غذایی سالم بیشتر بدانید.

مصرف کافئین را کاهش دهید

کافئین مثانه را تحریک می کند و می تواند بی اختیاری را بدتر کند.

قهوه بیشترین تأثیر را دارد ، بنابراین نوشیدن آن را متوقف کنید یا به سمت قهوه بدون کافئین بروید.

نوشیدنی های گازدار ، چای ، چای سبز ، نوشیدنی های انرژی زا و شکلات داغ نیز حاوی کافئین هستند ، بنابراین اینها را نیز کاهش دهید و آنها را با آب و چای های گیاهی یا میوه ای جایگزین کنید.

مصرف الکل را کاهش دهید

الکل ادرار آور است ، که باعث می شود بیشتر ادرار کنید. کاهش ممکن است به علائم بی اختیاری کمک کند.

درباره نحوه کاهش الکل بیشتر بدانید.

نوشیدن مقدار زیادی آب

6 تا 8 لیوان مایعات در روز بنوشید (اما نه بیشتر) مگر اینکه پزشک خلاف این موضوع را به شما توصیه کند.

بسیاری از افراد مبتلا به بی اختیاری ادرار از نوشیدن مایعات پرهیز می کنند ، زیرا احساس می کنند مشکلات بیشتری ایجاد می کند. با این حال ، محدود کردن میزان مصرف مایعات بی اختیاری را بدتر می کند ، زیرا ظرفیت مثانه شما را کاهش می دهد.

عدم نوشیدن مایعات کافی می تواند باعث یبوست یا بدتر شدن آن شود.

دریابید کدام نوشیدنی های سالم هستند.

غذاهای مناسب بخورید

از خوردن غذاهای پرادویه و اسیدی مانند انواع ادویه کاری و مرکبات خودداری کنید ، زیرا باعث تحریک مثانه شده و نشت و سایر علائم بی اختیاری را بدتر می کند.

تهیه و ترجمه:دکترحسین جدید

کانال تلگرامی دکترجدیدhttp://t.me/jadidpdf

منبع: https://www.nhs.uk/conditions/urinary-incontinence/